به گزارش پایگاه خبری وب دا، نسرین علیزاده ادامه داد: در بسیاری از نقاط جهان برنج غذای اصلی و تامین کننده بخش عمده انرژی افراد است و در ایران مصرف برنج 28 کیلوگرم در سال به ازای هر شخص برآورد می شود.
وی بیان کرد: آلودگی برنج با فلزات سنگین یکی از موارد محتمل آلودگی های محیطی است که طی آن تحت شرایط خاصی از قبیل آلودگی آب، خاک و نزدیکی مزارع برنج به مراکز صنعتی و فاضلاب های مربوطه، عناصر سنگین به برنج منتقل شده و در آن تجمع پیدا می کنند.
علیزاده آلودگی برنج با آرسنیک، کادمیم و جیوه و سرب از شایعترین موارد گزارش شده آلودگی برنج خواند و افزود: این عناصر نقشی در رشد و حیات انسان نداشته و دریافت آنها در مدت طولانی، تجمع در ارگان ها (کبد، کلیه، خون و استخوان)، اختلال در عملکرد آن ها، مسمومیت و عوارضی از جمله سرطان زایی و ایجاد نقص مادرزادی در نوزادان را به دنبال دارد.
وی اظهار داشت: طبق بررسی های انجام شده در ایران میزان آرسنیک در برنج های وارداتی بیشتر از برنج های تولید داخل است.
علیزاده ادامه داد: بررسی ها نشان داده که در برنج حدود ده برابر سایر غلات آرسنیک، تجمع می یابد و در دانه های برنج، آرسنیک در لایه سبوس بیرونی اطراف آندوسپرم متمرکز می شود و این بدان معنی است که برنج قهوه ای آرسنیک بیشتری از برنج سفیددارد.
وی با بیان این که فرآیند آسیاب کردن، آرسنیک را از برنج سفید حذف می کند، افزود: با این روش متاسفانه 75 تا 90 درصد از مواد مغذی برنج از بین می رود.
علیزاده با اشاره به این که میزان آلودگی با فلزات سنگین تحت تاثیر روش پخت و اجزا فرایند پخت برنج قرار می گیرد، گفت: برخی از روش های پخت تا حدود زیادی محتوای فلزات سنگین را کاهش می دهند.
وی خاطرنشان کرد: اثر روش پخت بر این نوع آلودگی همواره یکسان نیست و در مطالعات، نوع واریته برنج، محتوای اولیه فلز سنگین، نوع فلز سنگین و آلودگی آب پخت، نوع ظروف مورد استفاده جهت پخت و دمای آب به عنوان عوامل مداخلگر مورد بررسی قرار گرفته اند که بر تغییرات غلظت فلزات سنگین در برنج پخته شده تاثیرگذار هستند.