معلم عزیر!

 آن زمان که پای درست می نشستم و تو الفبای عشق    را به من می آموختی،

دلم از گوهر کلمات خالی بود                                     ؛                                      تو مرا سرشار از واژه های روشن می کردی

سال هاست که از آن لحظه های شیرین می گذرد                                               ،                                              ولی هنوز یاد و نامت در دلم زنده است.

آن زمان ها برایم از دانایی می گفتی و محبت را به من می آموختی.

من در سایه سار وجودت پیش می رفتم و قدم از قدم برمی داشتم           ،            تو بودی که دست مرا گرفتی تا در پرتگاه و لغزش گاه های زندگی نیفتم.

من امروز به احترام نامت قیام می کنم و در زلال کلماتت رها می شوم و حدیث زندگی را با تو مرور می کنم.

می خواهم به آسمان بال بگشایم و نامت را بر صحیفه آبی اش

حک کنم.

دکتر محمود عباسی

معاون توسعه مدیریت و منابع دانشگاه